Afscheid van Malawi (door Annelies)

6 de week 9 – 12 jan. Afscheid van Malawi ( door Annelies )

De tijd gaat, snel, dit is alweer onze laatst week in Malawi en op de projecten. We kunnen terug kijken op een hele mooie en indrukwekkende tijd.
we zullen de Malawianen niet snel vergeten, met name hun vriendelijkheid niet, terwijl veel mensen in armoedige omstandigheden leven.

Ook voor Karlijn, was het haar laatst week op het project. We wilden heel graag in de laatst week pannenkoeken bakken voor de kindjes, maar dan moesten wel stroom of gas hebben. We hadden geluk dat er stroom was , en met 3 pannetjes hebben we zo’n 70 pannenkoeken gebakken voor de kindjes en de huismoeders.
Aan het eind van het bakken waren we moe, bezweet maar heel voldaan, want de kindjes en de huismoeders vonden het heerlijk.
De laatste dag op ’t project wilde ik de kindjes en de huismoeders trakteren op iets lekkers.
Getrakteerd op cake , ik had zo’n 60 plakjes cake, maar die waren zo op. Als afscheidsceremonie werd er voor mij gezongen en kreeg ik heel plechtig van 2 kinderen een oorkonde en een heel lief bedankkaartje overhandigd.
Samen met Karlijn had ik als afscheidscadeautje, plastic broekjes, stoffen luiers en plastic clipjes gekocht. Met de plastic clipjes kun je de luier vastmaken. Karlijn en ik waren altijd op zoek naar de clipjes, of ze waren er niet meer of ze waren kapot.
Het was toch wel emotioneel om afscheid te nemen van de kindjes, de huismoeders en de zusters.

Bij Jean op het project, hadden ze voor Jean een feestelijke taart gebakken, die plechtig werd geserveerd met kaarsen eromheen. De kinderen hadden zich voor het afscheid van Jean zelfs omgekleed en namen van Jean afscheid in hun nette kleren. Ook bij Jean ging de cake erin als koek, ze vinden alle zoetigheden lekker.
Toen Jean vertrok, werd hij hartelijk door iedereen uitgezwaaid.

5-de week in Malawi "DE PROJECTEN"

Vijfde week 1 jan – 8 jan. Project Chitipi Orphanage ( project van Jean )

Inmiddels zijn de scholen voor de meeste kinderen weer begonnen. Dat betekent dat het in de ochtend rustig is op het project, en dat de meeste kinderen tussen 1 en 2 uur terugkomen van de verschillende scholen. Ze hebben hun netste kleren aan, en een rugzakje met boeken en schriften bij zich. Eerst kleden ze zich om, en dan gaan ze een grote bak sima verorberen, de standaardlunch hier. In de ochtend draai ik mee in het kleuterklasje van juf Eunice. Ik leer ze liedjes, lees voor uit Dribbel (vinden ze schitterend) en leer ze memory spelen. Maar het mooiste vinden ze nog de bellenblaas als ze buiten mogen spelen.

Karlijn is deze week nog een dag meegegaan naar Chitipi en de kinderen hangen om haar heen. We organiseren s ‘middags een bracelet sessie, het is weer knokken om de kraaltjes. Karlijn heeft nagellak en plakglittertjes bij zich: aan het eind van de middag loopt iedereen er versierd bij. Ook Tapiwa zit er glunderend tussen.

Het lijkt overigens wel zo te zijn dat hier de voorjaarsschoonmaak is gestart: alles wordt gesopt en geboend dat het een lieve lust is. Was blijkbaar weer eens nodig, het is alleen jammer dat door het grauwe en armoedige interieur je er zo weinig eer van hebt.

Vijfde week 1 jan – 8 jan. Project House of Joye ( project van Annelies )

Zuster Thea was enthousiast over het schminken van de kindjes, dus deze week weer de schminkdozen en kwastjes meegenomen. zodat we de gezichtjes van de kindjes weer konden versieren. Het blijft een hele klus om zo’n 40 kindergezichtjes te versieren, ook omdat ze allemaal tegelijkertijd geschminkt willen worden, en als we niet opletten gingen ze met onze schmink en kwastjes ervandoor. Het resultaat was weer een vrolijk en kleurrijk geheel van bloemetjes voor de meisjes en kleurige strepen voor de jongens.

Het project is een nieuwe bewoner rijker; een geit !!. Met veel tam - tam kwam de geit het terrein op, maar de kleuters waren doodsbang voor de geit. Ze renden ’t speelplaatsje op en zochten een veilig heenkomen, terwijl de geit niet losliep, maar stevig aan een touw vast zat. De Nederlandse kindjes gaan van kleins af aan met papa en mama naar de kinderboerderij, maar de kindjes van House of Joy niet, ze komen nauwelijks buiten het project. Dan is zo’n geit maar een eng beest.

Zuster Thea is heel enthousiast als we activiteiten organiseren voor de kindjes. Helaas kunnen we niet tegelijkertijd iets doen voor alle kindjes. Omdat we van een van de vrijwilligers tekenfilms konden downloaden op onze laptop, konden we de kindjes
de Lion King laten zien.
Met veel plezier hebben de kindjes en ook de huismoeders gekeken naar de Lion King. Helaas hebben we niet de middelen om de film op een groot scherm te laten zien, maar dat mocht de pret niet drukken.

5-de week in Malawi "DAGELIJKS LEVEN IN MALAWI"

Vijfde de week in Malawi “ HET DAGELIJKSE LEVEN “ 1 jan – 8 jan. ( door Jean )

Alweer de vijfde week in Malawi: het begint allemaal al aardig te wennen. Het grootste probleem is nu nog dat mijn maag nog niet helemaal gewend is aan de Malawiaanse omstandigheden en virussen….. ik ben inmiddels al 2 dagen moeten thuisblijven door problemen met diarree. Nog even en dan ben ik verslaafd aan ORS. De mensen hier zijn heel bezorgd als we ziek zijn: ze willen ons meteen vervoeren naar het ziekenhuis, voor ons de ABC clinic in area 47, een van de betere ziekenhuizen.

In middels hebben we de omgeving van Lilongwe wat beter verkend door onze uitstapjes naar Kumbali Village en naar Cape Maclear. Het landschap is hier betoverend mooi, met heuvels en bergen en groen valleien (regenseizoen!). Het regent ook behoorlijk veel in dit seizoen, en we zien de mais omhoogschieten. Deze regen is heel belangrijk, bijna iedereen heeft nog een lapje grond waar tomaten of mais op wordt verbouwd. En dat gebeurt allemaal met handkracht, waarbij hele families in de weer zijn onder de brandende zon.

Afgelopen weekend zijn we een dag naar Senga Bay geweest aan het Lake Malawi. Een ritje van 2 uur, over goede wegen en door een schitterend landschap. Senga Bay is van een idyllische schoonheid, met stranden die je laten wegdromen bij je koele Kuche Kuche of je Carlsberg Green.
We komen zaterdagavond terug, en langs de weg wandelen de mensen en flaneren de verliefde paartjes, genietend van de avondkoelte en de verdiende rust. We zien onderweg wel 10 voetbalwedstrijden langs de weg op stoffige veldjes, blijkbaar hebben ze hier veel zaterdagavond-amateurs!

4-de week in Malawi "DAGELIJKS LEVEN IN MALAWI"

Vierde de week in Malawi “ HET DAGELIJKSE LEVEN “ 25 dec – 31 dec ( door Annelies )

Een jaar geleden hadden we niet gedacht dat we dit jaar kerst zouden vieren in Lilongwe Malawi. De Malawianen vieren ook kerst en doen ook kerstinkopen, dat hebben we geweten ook. Het was de vrijdag voor kerst een gekkenhuis in de supermarkt Chipiku, waar wij onze dagelijkse boodschappen doen. Eerst op zoek naar een karretje en toen lange rijen voor de kassa. Jean zag op een gegeven moment een rat rennen door de winkelpaden, zou die ook kerstinkopen zijn gaan doen ???.

Omdat we benieuwd zijn hoe de Malawianen kerstvieren, waren we 1 ste kerstdag op zoek gegaan naar een kerk. Vlakbij ons huis hoorden we mooie muziek en gezang en zijn daar naar toe gewandeld. Daar aangekomen bleek er een kerstdienst gehouden te worden in een grote tent. We durfden niet zomaar naar binnen te gaan, maar omdat we de muziek zo mooi vonden, zaten we op een muurtje te luisteren en te genieten. Al gauw wenkte een man naar ons dat we gerust binnen konden komen, hij zei dat iedereen welkom was, en dat was hartverwarmend. We waren wel de enige blanken, maar we werden snel opgenomen en meegenomen in de kerstviering. Er werd aan ons gevraagd ons voor te stellen aan de andere kerkgangers, en we werden naar voren geroepen om de bijbel in het Chichewa te ontvangen. Het was een bijzondere ervaring om zo’n dienst te mogen meemaken op een hele warme kerstdag in Malawi.

Het reizen met de gammele minibusjes blijft een bijzonder iets. Ik zag laatst een minibus rijden, met een passagier die een grote vis buiten het raampje van de bus hield. William onze Tuktuk driver, zei “o dat is normaal, dan blijft de vis koel”. En bij de centrale opstapplaats in de stad is het dagelijks een gekkenhuis. Als de bus nog niet vol zit en we moeten wachten tot die vertrekt, blijf ik mijn ogen uitkijken. De bijrijders maken ruzie wie bij wie in de bus gaat, schreeuwen door elkaar heen en ondertussen komen allerlei verkopers langs de raampjes van de bus hun waren verkopen. Voor mij is het in- en uitstappen niet altijd makkelijk i.v.m. mijn knieën, maar als ik terug ben in Nederland zal ik nog vaak aan de minibusjes terugdenken, misschien ga ik ze nog wel missen.

Oud en nieuw brengen we door in Cape Maclear aan lake Malawi. De reis van ongeveer 4 uur ernaar toe is een mooie tocht door heuvelachtig landschap. We slapen in een eenvoudig lodge die prachtig gelegen is aan het blauwe meer. Met gids “John Banana “ maken we een boottocht over het meer en lunchen op een rotsachtig eilandje. Een heerlijke lunch wordt vers voor ons klaargemaakt op een houtvuur. Een hagedis kan mijn lunch ook wel waarderen en geniet van de overgebleven rijstkorrels.

4-de week in Malawi "DE PROJECTEN"

Vierde week 25 – 31 dec. Project Chitipi Orphanage ( project van Jean )

2e kerstdag gaan we gewoon aan de slag. De kinderen hebben gezellig kerst gevierd, wat met name betekent dat ze chips en chicken hebben gesmuld. Als ik op het project aankom met de minibus, dan word ik eerst hartelijk verwelkomd (door de honden en de kinderen), maar vervolgens wordt mijn rugzak geïnspecteerd om te zien wat ik heb meegenomen. Vooral de kleurplaten blijken heel favoriet bij zowel de meiden als de jongens. Ik heb in de stad fotokopieën laten maken voor 20 Kwachas per stuk (2.5 cent), maar ze vliegen uit mijn tas. Verder zijn de memory en de domino populair. Ik wissel het af met schrijfoefeningen, graffiti teksten in de kleuren van de vlag van Malawi en (duidelijk minder populair) rekenoefeningen. En ik maak soms een wandeling met Tapiwa, het enige gehandicapte weeskind.
Op dinsdag zijn Karlijn en Annelies meegegaan naar Chitipi, en hebben ze iedereen geschminkt. De kinderen vonden het schitterend! Annelies en Karlijn zijn onder de indruk van de armoede in dit weeshuis en de omstandigheden waarin deze kinderen moeten leven.
Bij House of Joy hebben ze duidelijk meer financiële ondersteuning.

Voor de keuze van de te draaien film heb ik besloten een democratisch proces te volgen: een leuk experiment in een weeshuis! Ik laat ze persoonlijk stemmen met de keuze: Pocahontas, Madagasker 2 en Frozen. Er wordt de hele ochtend over gediscussieerd, en behoorlijk fel ook. Uiteindelijk wint Frozen (dank zij een paar zeeeer dominante tienermeiden) met 20 stemmen nipt van Madagasker 3 (18 stemmen) en Pocahontas is duidelijk derde met een paar stemmen. De oudere jongens zijn teleurgesteld!
Om 11 uur kom ik tot de conclusie dat ik helemaal alleen ben met alle kinderen: blijkbaar liggen de huismoeders ergens een uiltje te knappen, en vinden ze het wel prima zo met “Uncle Jean”. En dat is niet prettig, want in een weeshuis zijn er echt wel conflicten, die ook soms uitmonden in vechtpartijtjes. Wat dan opvalt is dat de oudere kids direct ingrijpen als de vechtpartijen uit de hand dreigen te lopen. Het is echt wel een kleine hechte gemeenschap met een duidelijke rangorde, maar het is ontluisterend om te zien hoe weinig
opvoeding deze kinderen krijgen.

Bij de Frozen film kruipt Thomasi (tweelingbroertje van Caleb) bij me op schoot en fluistert in mijn oor: “do you have sweets for us” . Ik besluit op de terugweg meteen een zak lolly’s te kopen in het winkelcentrum van Crossroads. Kosten maar 2300 Kwacha’s en wordt zo gewaardeerd .

Trouwens: we zijn inmiddels toe aan de derde bal, benieuwd hoe lang deze leeft!

Vierde week 25 – 31 dec. Project House of Joy ( Annelies )

We hadden besloten om 2 de kerstdag gewoon naar de projecten te gaan. Aangekomen bleek er die dag een “Christmas party “ te zijn. Volgens de zusters was dit op ‘t laatste moment door een organisatie geregeld. Er was een DJ die Malawiaanse discomuziek draaide. Alle huismoeders en kindjes ( behalve de zusters ) danste ritmisch op de muziek.
Ik heb gewoon meegedanst, maar voelde me wel een stijve hark ten op zichtte van de huismoeders en de kindjes.
Als verrassing hadden ze voor de kinderen een springkasteel. Het duurde wel even eer die was opgeblazen en moest ook nog worden afgesopt door de huismoeders ( bleek nodig ), maar dan heb je ook wat. De meeste kindjes kennen het niet en waren er in het begin bang voor. In de loop van de middag was die angst opgetrokken en werd er naar hartenlust gesprongen en gek gedaan op ’t springkussen.
Het nationale snoepgoed ( zo noem ik het ) is in Malawi de lolly. Bij elke feestelijkheid, of als er bezoekers komen krijgen de kinderen een lolly. Ik ben er helemaal niet gek op, want ik vind ze maar niks voor kleine kinderen, maar peuters van 1 ½- 2 krijgen ze ook. Grappig om te zien is, dat je de huismoeders dan ook met zo’n lolly ziet, blijkt toch heel lekker te zijn.

Deze week hebben Karlijn en ik ook een dagje meegedraaid op het project van Jean . Bij aankomst werden we door de kinderen en pubers al hartelijk ontvangen. We hadden onze schminkdozen meegenomen, met voorbeelden. Achteraf niet zo handig, want natuurlijk wilden ze precies geschminkt worden als onze voorbeelden, bleek toch wel een beetje te moeilijk voor ons. We zijn de hele ochtend tot lunch bezig geweest met schminken, ook de pubers. Die konden er geen genoeg van krijgen en wilden ook hartjes op hun armen.
De voorzieningen en accommodatie voor de kinderen op het project van Jean zijn een stuk minder dan het project van ons, daar waren Karlijn en ik erg van onder de indruk. Het was erg leuk en gezellig om een dagje met grote kinderen op te trekken en Engels met ze te kunnen praten.

Een bijzondere gebeurtenis op ons project was deze week de “ doping” van 17 kindjes.
Er was ons gevraagd vroeg te komen ( 8.00 uur in de ochtend), maar we wisten niet wat er stond te gebeuren. Om 8.00 uur zaten alle kindjes keurig op hun stoeltjes samen met de huismoeders te wachten op de priester die de kindjes zou dopen. De baby’s/ peuters die gedoopt zouden worden hadden kanten witte jurkjes aan, en de jongetjes een zwart pakje met wit bloesje en stropdasje. Een ceremonie die zo’n 1 ½ uur duurde. Ik vond ‘t knap dat alle kindjes ( zo’n 60 ) stil waren. Een huilende baby, kreeg gauw een flesje. Bijzonder om dit zo mee te maken. De baby die ik bij me had op mijn schoot ( Emanuel van ongeveer 6 mnd. ) zou ook gedoopt worden, maar toen ik met hem naar voren moest, bleek dat hij al gedoopt was. Dit was onlangs gebeurd omdat hij ernstig ziek is geweest. Mogelijk waren ze bang dat hij zou komen te overlijden.

Karlijn en ik wilden graag met de oudste kindjes ( 4-6 jaar ) kleuren. Advies van zuster Thea om dit niet met 20 kleuters tegelijk te doen, maar eerst de jongens en dan de meisjes. Als we dat niet zouden doen dan zouden we dat niet kunnen hanteren, nou daar had ze gelijk in.
We hadden genoeg kleurplaten en kleurtjes bij ons, maar op ‘t moment dat de kleurpotloden en krijtjes op tafel kwamen, was maar een ding belangrijk voor de kinderen ;zoveel mogelijk kleurtjes verzamelen en die niet meer los laten. Na 10 min. kwam een van de huismoeders flesjes fanta uitdelen, en dat was geen succes. Al snel gingen de flesjes fanta over de kleurplaten heen. Controle houden was best lastig, we waren alleen zonder huismoeders. Op een gegevens moment werden de dames, baldadig, renden over de tafels, en zelfs het gras van de kerststal werd bemest met fanta !! We hadden ons voorgenomen, de volgende keer te zorgen dat er huismoeders bij zijn, alleen kunnen we ze niet onder “controle” houden. Wij kunnen ook niet goed communiceren met de kinderen, omdat ze nog geen Engels kunnen, alleen een paar Engelse liedjes en tellen tot tien. Door de huismoeders worden ze kordaat in het Chichewa tot de orde geroepen.

3-de week in Malawi "HET DAGELIJKS LEVEN"

3 de week in Malawi “ HET DAGELIJKSE LEVEN “ ( door Jean ) 17 – 24 dec.

We zijn inmiddels met 3 vrijwilligers in het Doing Goood huis, het is nu wel veel stiller nu 3 mensen terug zijn naar Nederland. We hebben inmiddels de kakkerlakken bestrijding stevig aangepakt: alle afval goed opruimen en regelmatig een inspectie (met hoofdlampje en de spuitbus DOOM) langs de kieren en vochtige plekken. Je kunt ze het beste killen als ze nog klein zijn!
Opvallend zijn de vele politie controles op de weg: met automatische geweren worden de minibusjes en de tuktuk’s aangehouden. Het leidt tot felle discussies en doorgaans wordt een bedragje betaald (bv 500 kwacha’s, ongeveer 70 cent), maar of dat bedrag de schatkist bereikt??
We zijn deze week bij het Department of Immigration geweest om ons visum te verlengen. Ook een hele ervaring … Mooie uniformen met sterren, er zijn 3 mensen betrokken bij de afhandeling en er worden mooie stempels gezet met gewichtige gezichten. Er is ons van te voren op het hart gedrukt wat we moeten invullen om niet in de problemen te komen. Maar we mogen in januari nog blijven na betaling van 5000 kwacha’s per persoon: zo’n 6 euro da’s geen geld toch.
Er is hier spraken van een behoorlijke inflatie, deze week is een nieuw biljet van 2000 kwacha geïntroduceerd. Dat is heel goed, want daardoor kunnen we inmiddels 80000 kwacha’s pinnen in plaats van 40000 bij de ATM (mits er geld is natuurlijk). Even als referentie: een minibus van Lilongwe naar Chitipi (~10km) kost 500 Kwacha’s, een biertje kost 800 Kw, een ritje met tuktuk van ons huis naar de stad 1500 tot 2000 Kw, twee mango’s 500Kw, een liter benzine 900Kw. Maar de dagelijkse boodschappen van merkprodukten in de Chikipu (AH) zijn bijna net zo duur als thuis.
De rijken (waaronder wij) kunnen zich dat makkelijk veroorloven. We kunnen voor 20 euro pp makkelijk op een schitterende locaties gaan dineren met biertjes, carrot cake etc. Maar we zitten dan wel tussen met name blanken, Aziaten en overduidelijk rijke Malawianen met mooie auto’s voor de deur.

3e WEEK OP DE PROJECTEN 17-24 dec

Derde week Project Chitipi Orphanage ( project van Jean )

Deze week hebben alle kinderen vakantie. Dat betekent dat iedereen al aardig in de kerstsfeer begint te raken. De kunstboom wordt uit de doos gehaald, de lampjes opgehangen (maar er is geen stroom...!). Ze zingen de mooiste kerstliedjes in het Chichewa.
Mum and Dad gaan met de kinderen shoppen, nieuwe kleren kopen. Op dinsdag gaan de jongens met een minibus op stap. Ze zijn helemaal opgewonden en lopen al een uur voor vertrek rond met hun rugzakken. Op vrijdag gaan de meiden shoppen. En ze wijken toch niks af van de Nederlandse vrouwen op dit gebied: ze doen er uren over om gereed te zijn voor vertrek. Een planning hebben ze absoluut niet, we vertrekken gewoon als iedereen klaar is, een herkenbare Afrikaanse relaxte aanpak.

Maar het feit dat iedereen vakantie heeft betekent ook dat alle kinderen de hele dag rondhangen, zich vervelen, kattenkwaad uithalen, ruzie maken….. Mijn twee setjes speelkaarten zijn al versleten, de bal is alweer kapot.
Ik start elke morgen met een oefening als ik binnenkom. Ik laat ze een verhaal schrijven (engels) of ik geef ze rekensommetjes. De standaard sommetjes worden snel begrepen, maar als ik net even afwijk van het stramien en inzicht test dan wordt het al snel heel moeilijk. Er zitten een paar uitblinkers bij: als ik ze cijferreeksen als opgave geef dan gaan ze fanatiek aan de slag om de puzzel op te lossen.

De rest van de dag kaarten we, maken ze kleurplaten, spelen we memory en trefbal. Op dinsdag en vrijdag neem ik de laptop mee en hebben we movie-evening. Ze kruipen dan met z’n allen op de bank en kijken The Lion King en Kung Fu Panda op het kleine schermpje. En als ik dan op vrijdag nog op lolly’s trakteer, dan kan het natuurlijk helemaal niet meer stuk….

Derde week Project House of Joy ( Annelies )

De 5 zusters die het project runnen, doen veel aan liefdadigheid, maar deze week was al die liefdadigheid voor de zusters moeilijk te overzien. Wij mochten 2 ochtenden meehelpen. Op maandag waren blinden en gehandicapten uitgenodigd voor een maaltijd, en ontving ieder een voedselpakket. Er stonden heel veel mensen voor de poort van ‘t project, en iedereen wilde naar binnen, volgens de zusters was dat niet mogelijk. Niet iedereen kwam volgens de zusters in aanmerking. Emotioneel was het om te zien, dat sommige moeders hun zwaar gehandicapte zoon of dochter op hun rug droegen in een draagdoek ( geschatte leeftijd 10 – 15 jr. ) Om het project te bereiken hadden ze volgens de zusters al een eind gelopen in de hete zon. Sommige mensen beschikken over een soort fietsrolstoel, maar andere kwamen kruipend binnen op hun handen en knieën.

Een mooi moment had ik met een blinde man die ik begeleide naar een plekje in de schaduw. Hij vroeg hoe ik heette en waar ik vandaan kwam. Toen ik zei “ I’m Anna and i’m from Holland”, zei de man lachend en heel trots “o the Netherlands, I learned that on school “ . Toen ik hem een tijdje later een voedselpakket gaf en wat te eten, herkende hij mij nog aan mijn stem en zei “thank you Anna “. Het uitdelen van de pakketten verliep erg chaotisch, omdat niet iedereen een tas bij zich had en wij de pakketten nog bij elkaar moesten verzamelen en in een tas moesten doen.
Op woensdag kregen mensen een voedselpakket uitgereikt die uit een arm gezin kwamen of iemand in het gezin hadden met aids of HIV. Er stonden toen wel honderden mensen voor de poort te dringen om binnen te komen in de hete zon. De zusters liepen verhit op en neer, omdat ze het toch weer niet goed konden overzien, en omdat ze zo graag iedereen willen helpen.
Omdat deze mensen kunnen lopen, ging het uitdelen een stuk georganiseerder. Ze konden langs het voedsel lopen en kregen van elke medewerkers iets uitgereikt. Van mij kregen ze een pak koekjes, en van Jean ( die een dagje meedraaide bij ons ) rijst en suiker. Ik heb me van heel veel mensen afgevraagd hoe ze ‘ t eten thuis kregen, want ze kregen ook allemaal een zak Sima van 10kg. Sima is het nationale voedsel van Malawi, gemaakt van mais. Het ziet er gekookt uit als een dikke witte brij, die je b.v. samen eet met gekookte groenten en een sausje. Heel bijzonder en emotioneel om het uitdelen van het voedsel zo mee te maken en je te realiseren hoe goed je het toch hebt in je eigen land. Het is een cliché, maar wel waar.

Deze week ook alle peuters en kleuters geschminkt, samen met Karlijn ( de andere vrijwilligster ). Dat was een hele klus, want ze wilden natuurlijk allemaal tegelijk. We hadden besloten het eenvoudig te houden, de meisjes als prinsesje en de jongens als piraat. We lieten ze het resultaat in de spiegel zien, maar sommige keken heel beduusd toen ze zich zelf in de spiegel zagen. Wij denken dat ze zichzelf niet vaak in de spiegel zien. Het resultaat was een vrolijk geheel van gezichtjes met roze wangetjes en kroontjes en de jongens een piratenlapje met litteken.

2 de week in Malawi “ HET DAGELIJKSE LEVEN “ ( door Annelies ) 12 – 16 dec

We beginnen al in een alledaags ritme te komen, waarbij we vroeg naar bed gaan, meestal rond 9.00 uur en rond half 6 weer uit de veren zijn. Vaak hebben we in de avond geen stroom, en als alle opgeladen lampjes leeg zijn, dan maakt het kaarslicht je ook slaperig, dan kruip je maar je bedje in.
Degene die hier al langer zijn, hebben in het weekend een vast patroon; luxe lunchen op zaterdag, en op zondag met de minibus naar het Crossroads Hotel. Daar kun je ( als je wilt ) zwemmen, relaxen en bij de Pizza Inn lekkere pizza eten.
Als je hier wilt zonnen, dan mag je, je blanke huidje wel erg goed beschermen. Volgens Janneke ( de coördinator van Doingoood in Malawi ), is de zon nu op z’n felst en verbrandt je nog in de schaduw. !!! Smeren met factor 50 is dus geen overbodige luxe.

In het weekend werden we midden in de nacht getrakteerd op een 2 uur durende tropische stortbui met hevig onweer. Bij een hele harde klap, viel de stroom uit. De regen klaterde behoorlijk op het golfplaten dak boven ons hoofd, waardoor iedereen een beetje brak wakker werd. Er valt elke dag wel regen en daar zijn ze hier in Malawi erg blij mee.
In de omgeving van het huis is niet veel te beleven, geen kroegje waar je een biertje kunt drinken of een winkeltje waar je kunt shoppen. Voor alles ben je afhankelijk van de minibus, de Tuk-Tuk of de taxi.
Wat ik wel zag, is dat er in de buurt van ons huis een kerkhof ligt. Een grafsteen kunnen veel mensen niet betalen of ze moeten er jaren voor sparen. Bijzonder om te zien is, dat het graf, als je geen grafsteen hebt, bestaat uit een berg zand, versierd met takjes en steentjes.

Op weg naar ‘ t project, heb ik alle tijd om de omgeving in me op te nemen. Ik kijk dan mijn ogen uit, wat een verschil met het degelijke Rosmalen. We gaan met de Tuk - Tuk en William is onze vaste chauffeur. Bijzonder is het om te zien hoeveel bedrijvigheid ik zie aan de kant van de weg. Voor veel mensen in Malawi is het niet makkelijk om aan voldoende inkomen te komen. Je hebt al een kraam of een bedrijfje als je een paar stenen stapelt met een plank erop, of een paar palen neerzet met een rieten dak. Ik zie mensen o.a. mango’s, bananen, tomaten verkopen of telefoonkaarten of fietsen repareren, meubels maken, auto’s repareren. Confronterend vind ik het om te zien, dat er bij de markt in de stad altijd een hele rij mannen naast elkaar staan met ieder een kledingstuk in hun handen die ze proberen te verkopen. Je zult daar maar een hele dag staan en dan misschien nog niets verkopen ook

In de buurt van mijn project rijden we door een hele arme buurt, met armoedige huisjes, die aan een weg liggen die je nauwelijks een weg kunt noemen. Ik kan me niet voorstellen dat deze mensen hun schamel huisje drooghouden tijdens tropische regenbuien.
Voor de poort van ‘t project zitten vaak vrouwen te bedelen, en het is best moeilijk om mensen geen geld te geven. Nou is ’t zelfs zo in Malawi, dat het bij de wet verboden is om bedelaars geld te geven.

Deze week werd onze Tuk -Tuk chauffeur William aangehouden door de politie. Aangezien we het Chichewa nog niet machtig zijn, wisten we niet wat het probleem was. Achteraf begrepen we van William dat de agent overduidelijk smeergeld wilde, maar William had niet toegegeven, en even later mochten we ons ritje weer vervolgen.
Volgens William zijn er elk jaar rond de kerst talrijke politiecontroles die ervoor moeten zorgen dat het veiliger is op de weg.
We mogen officieel ook niet met z’n drieën in de Tuk-tuk zitten. Jean moest al een paar keer uitstappen en een stukje lopen, zodat hij na de controle weer bij ons in de Tuk-tuk kon instappen.

We merken dat we deze week wat meer last krijgen van ongedierte in het huis, met name kakkerlakken. Nou valt het mij tot nu toe met het ongedierte heel erg mee. De kakkerlakken zijn niet groot en zo lang ze niet in mijn bed zitten of over de tafel lopen, vind ik het niet erg.
Mocht je toch een kakkerlak tegen komen, dan ga je die te lijf met DOOM een insecticide die niet zo fijn is voor je luchtwegen.
En ook van de muggen heb ik ook niet veel last, tegen de avond goed inspuiten met DEET en ramen en deuren dichthouden.