Vierde week 25 – 31 dec. Project Chitipi Orphanage ( project van Jean )

2e kerstdag gaan we gewoon aan de slag. De kinderen hebben gezellig kerst gevierd, wat met name betekent dat ze chips en chicken hebben gesmuld. Als ik op het project aankom met de minibus, dan word ik eerst hartelijk verwelkomd (door de honden en de kinderen), maar vervolgens wordt mijn rugzak geïnspecteerd om te zien wat ik heb meegenomen. Vooral de kleurplaten blijken heel favoriet bij zowel de meiden als de jongens. Ik heb in de stad fotokopieën laten maken voor 20 Kwachas per stuk (2.5 cent), maar ze vliegen uit mijn tas. Verder zijn de memory en de domino populair. Ik wissel het af met schrijfoefeningen, graffiti teksten in de kleuren van de vlag van Malawi en (duidelijk minder populair) rekenoefeningen. En ik maak soms een wandeling met Tapiwa, het enige gehandicapte weeskind.
Op dinsdag zijn Karlijn en Annelies meegegaan naar Chitipi, en hebben ze iedereen geschminkt. De kinderen vonden het schitterend! Annelies en Karlijn zijn onder de indruk van de armoede in dit weeshuis en de omstandigheden waarin deze kinderen moeten leven.
Bij House of Joy hebben ze duidelijk meer financiële ondersteuning.

Voor de keuze van de te draaien film heb ik besloten een democratisch proces te volgen: een leuk experiment in een weeshuis! Ik laat ze persoonlijk stemmen met de keuze: Pocahontas, Madagasker 2 en Frozen. Er wordt de hele ochtend over gediscussieerd, en behoorlijk fel ook. Uiteindelijk wint Frozen (dank zij een paar zeeeer dominante tienermeiden) met 20 stemmen nipt van Madagasker 3 (18 stemmen) en Pocahontas is duidelijk derde met een paar stemmen. De oudere jongens zijn teleurgesteld!
Om 11 uur kom ik tot de conclusie dat ik helemaal alleen ben met alle kinderen: blijkbaar liggen de huismoeders ergens een uiltje te knappen, en vinden ze het wel prima zo met “Uncle Jean”. En dat is niet prettig, want in een weeshuis zijn er echt wel conflicten, die ook soms uitmonden in vechtpartijtjes. Wat dan opvalt is dat de oudere kids direct ingrijpen als de vechtpartijen uit de hand dreigen te lopen. Het is echt wel een kleine hechte gemeenschap met een duidelijke rangorde, maar het is ontluisterend om te zien hoe weinig
opvoeding deze kinderen krijgen.

Bij de Frozen film kruipt Thomasi (tweelingbroertje van Caleb) bij me op schoot en fluistert in mijn oor: “do you have sweets for us” . Ik besluit op de terugweg meteen een zak lolly’s te kopen in het winkelcentrum van Crossroads. Kosten maar 2300 Kwacha’s en wordt zo gewaardeerd .

Trouwens: we zijn inmiddels toe aan de derde bal, benieuwd hoe lang deze leeft!

Vierde week 25 – 31 dec. Project House of Joy ( Annelies )

We hadden besloten om 2 de kerstdag gewoon naar de projecten te gaan. Aangekomen bleek er die dag een “Christmas party “ te zijn. Volgens de zusters was dit op ‘t laatste moment door een organisatie geregeld. Er was een DJ die Malawiaanse discomuziek draaide. Alle huismoeders en kindjes ( behalve de zusters ) danste ritmisch op de muziek.
Ik heb gewoon meegedanst, maar voelde me wel een stijve hark ten op zichtte van de huismoeders en de kindjes.
Als verrassing hadden ze voor de kinderen een springkasteel. Het duurde wel even eer die was opgeblazen en moest ook nog worden afgesopt door de huismoeders ( bleek nodig ), maar dan heb je ook wat. De meeste kindjes kennen het niet en waren er in het begin bang voor. In de loop van de middag was die angst opgetrokken en werd er naar hartenlust gesprongen en gek gedaan op ’t springkussen.
Het nationale snoepgoed ( zo noem ik het ) is in Malawi de lolly. Bij elke feestelijkheid, of als er bezoekers komen krijgen de kinderen een lolly. Ik ben er helemaal niet gek op, want ik vind ze maar niks voor kleine kinderen, maar peuters van 1 ½- 2 krijgen ze ook. Grappig om te zien is, dat je de huismoeders dan ook met zo’n lolly ziet, blijkt toch heel lekker te zijn.

Deze week hebben Karlijn en ik ook een dagje meegedraaid op het project van Jean . Bij aankomst werden we door de kinderen en pubers al hartelijk ontvangen. We hadden onze schminkdozen meegenomen, met voorbeelden. Achteraf niet zo handig, want natuurlijk wilden ze precies geschminkt worden als onze voorbeelden, bleek toch wel een beetje te moeilijk voor ons. We zijn de hele ochtend tot lunch bezig geweest met schminken, ook de pubers. Die konden er geen genoeg van krijgen en wilden ook hartjes op hun armen.
De voorzieningen en accommodatie voor de kinderen op het project van Jean zijn een stuk minder dan het project van ons, daar waren Karlijn en ik erg van onder de indruk. Het was erg leuk en gezellig om een dagje met grote kinderen op te trekken en Engels met ze te kunnen praten.

Een bijzondere gebeurtenis op ons project was deze week de “ doping” van 17 kindjes.
Er was ons gevraagd vroeg te komen ( 8.00 uur in de ochtend), maar we wisten niet wat er stond te gebeuren. Om 8.00 uur zaten alle kindjes keurig op hun stoeltjes samen met de huismoeders te wachten op de priester die de kindjes zou dopen. De baby’s/ peuters die gedoopt zouden worden hadden kanten witte jurkjes aan, en de jongetjes een zwart pakje met wit bloesje en stropdasje. Een ceremonie die zo’n 1 ½ uur duurde. Ik vond ‘t knap dat alle kindjes ( zo’n 60 ) stil waren. Een huilende baby, kreeg gauw een flesje. Bijzonder om dit zo mee te maken. De baby die ik bij me had op mijn schoot ( Emanuel van ongeveer 6 mnd. ) zou ook gedoopt worden, maar toen ik met hem naar voren moest, bleek dat hij al gedoopt was. Dit was onlangs gebeurd omdat hij ernstig ziek is geweest. Mogelijk waren ze bang dat hij zou komen te overlijden.

Karlijn en ik wilden graag met de oudste kindjes ( 4-6 jaar ) kleuren. Advies van zuster Thea om dit niet met 20 kleuters tegelijk te doen, maar eerst de jongens en dan de meisjes. Als we dat niet zouden doen dan zouden we dat niet kunnen hanteren, nou daar had ze gelijk in.
We hadden genoeg kleurplaten en kleurtjes bij ons, maar op ‘t moment dat de kleurpotloden en krijtjes op tafel kwamen, was maar een ding belangrijk voor de kinderen ;zoveel mogelijk kleurtjes verzamelen en die niet meer los laten. Na 10 min. kwam een van de huismoeders flesjes fanta uitdelen, en dat was geen succes. Al snel gingen de flesjes fanta over de kleurplaten heen. Controle houden was best lastig, we waren alleen zonder huismoeders. Op een gegevens moment werden de dames, baldadig, renden over de tafels, en zelfs het gras van de kerststal werd bemest met fanta !! We hadden ons voorgenomen, de volgende keer te zorgen dat er huismoeders bij zijn, alleen kunnen we ze niet onder “controle” houden. Wij kunnen ook niet goed communiceren met de kinderen, omdat ze nog geen Engels kunnen, alleen een paar Engelse liedjes en tellen tot tien. Door de huismoeders worden ze kordaat in het Chichewa tot de orde geroepen.